Author: FilipAdmin

Krzysztof Lipiński

Katedra Żywienia Zwierząt i Paszoznawstwa

Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie

Efektywność organicznych połączeń składników mineralnych w żywieniu świń – cz. I

Prawidłowe zaopatrzenie organizmu w składniki mineralne jest jednym z podstawowych czynników decydujących o efektywności produkcji zwierzęcej. Z tego względu istotnym zagadnieniem jest określenie zapotrzebowania zwierząt na różne składniki mineralne oraz możliwości pokrycia tego zapotrzebowania. Ważnym problemem jest dostępność składników mineralnych. Decyduje ona o wynikach produkcyjnych, zdrowotności zwierząt, ma również wpływ na jakość mięsa. Stosowanie wysoko przyswajalnych źródeł składników mineralnych jest jednym z czynników zmniejszających zanieczyszczenie środowiska naturalnego. 

O przyswajalności składników mineralnych decyduje przede wszystkim ich chemiczna forma, rozpuszczalność w środowisku przewodu pokarmowego, antagonizm z innymi składnikami oraz obecność czynników kompleksujących. Duże znaczenie ma transport składnika mineralnego przez błonę śluzową przewodu pokarmowego. Oczywiście w praktyce istnieje wiele innych czynników wpływających na przyswajalność składników mineralnych. W mieszankach paszowych dla zwierząt stosowane są najczęściej tzw. nieorganiczne połączenia składników mineralnych, które charakteryzują się zróżnicowaną dostępnością. Baker i Ammerman (1995) badali przyswajalność miedzi z różnych źródeł u zwierząt gospodarskich. Przyjmując za punkt odniesienia dostępność tego mikroelementu z siarczanu miedzi w pozostałych ocenianych związkach kształtowała się ona w zakresie od 88 do 147%. Dostępność składników mineralnych może być również zróżnicowana w obrębie tego samego związku. Na przykład biodostępność cynku z tlenku w porównaniu z siarczanem wynosi od 39 do 88% (Hahn i Baker 1993, Wedekind i in. 1994, Schell i Kornegay, 1996).

Ujemny wpływ na absorpcję niektórych składników mineralnych może mieć nadmiar wapnia i fosforu w mieszankach. Nadmiar fosforu może np. ograniczyć przyswajalność manganu o 50%. Podobnie działa nadmiar wapnia w stosunku do cynku. Interakcje występują również pomiędzy mikroelementami. Między cynkiem a miedzią istnieje antagonizm, który występuje przede wszystkim na poziomie jelita (wchłanianie) i ma związek z syntezą metalotioneiny (MT). Związek ten wiąże zarówno Zn jak i Cu, ale preferuje miedź. Koncentracja tego mikroelementu w tkankach może się obniżyć (stosowanie wysokich dawek tlenku cynku), jeżeli pobranie miedzi w mieszankach jest niewystarczające (Hill i in. 2000). Z drugiej strony stosowanie w mieszankach dla świń wysokich dawek Cu jako stymulatora wzrostu (obecnie zabronione) pogarsza absorpcję cynku, w konsekwencji poziom Zn w mieszankach powinien być większy. Ponadto niektóre składniki mineralne mogą tworzyć połączenia z kwasem fitynowych. Z tego względu dodatek fitazy do mieszanek paszowych bogatych w kwas fitynowy poprawia wykorzystanie wielu składników mineralnych. Wśród innych czynników paszowych, które mają wpływ na dostępność składników mineralnych należy wymienić tłuszcz i włókno pokarmowe, które poprzez tworzenie nierozpuszczalnych formy składników mineralnych ograniczają ich dostępność.

Piotr Kołodziejczyk, Piotr Kleśniak

Gabinet Weterynaryjny Animal

Wycieki z dróg rodnych a zakażenia układu moczowego

Wycieki z dróg rodnych obok chorób układu oddechowego i pokarmowego są najczęstszą przyczyną strat w produkcji trzody chlewnej. Wydaje się, że ich rola jest niedoceniana ze względu na niedostateczne poznanie przyczyn lub niezauważanie objawów w odpowiednim czasie.

Wycieki z dróg rodnych są zawsze objawem klinicznym procesu zapalnego (choroby), która toczy się od dłuższego czasu w 90% w układzie moczowym, a tylko w 10% w układzie rozrodczym. Najczęściej jednak pierwotną przyczyną stanów zapalnych powodujących wycieki z dróg rodnych jest przemijające zakażenie w rejonie macicy i pochwy. W związku z tym, zajmując się problematyką zakażeń układu moczowego, należy skupić się na zwierzętach ze stada podstawowego a więc lochach, loszkach wprowadzanych do rozrodu i knurach. U młodszych zwierząt zakażenia te mają charakter incydentalny i nie stanowią poważnego problemu klinicznego.

Wycieki z dróg rodnych najczęściej dostrzegane są u loch w okresie okołoporodowym a także w czasie tuż po inseminacji (kryciu) i w tygodniach następujących po pokryciu. O ile wypływy z dróg rodnych występujące przez kilka do kilkunastu godzin po porodzie mają charakter fizjologiczny i są jak najbardziej prawidłowe, to w przypadku wycieków przedłużających się do kilku lub kilkunastu dni należy podjąć interwencję. Wycieki fizjologiczne (lochia) mają charakter płynu surowiczego, nie ciągliwego z domieszką krwi początkowo są obfite, a w ciągu 4-6 godzin po zakończonym porodzie powinny stawać się mniej obfite w końcu zanikać. Świadczyć to będzie o prawidłowym przebiegu porodu i braku infekcji w okresie okołoporodowym. Jeżeli wycieki z dróg rodnych trwają dłużej lub/i zmieniają barwę na białą, brunatną czy zieloną i konsystencję na gęstą i ciągliwą wskazuje to na toczący się proces zapalny, który nie leczony doprowadzi do wstępującego zakażenia układu moczowego.

Paweł Bieliński

Woda wodzie nierówna…

W najbardziej upalne dni w roku wielu hodowców zdaje sobie sprawę, że dla świń to trudny okres, podczas którego często spada pobranie paszy, przez co pogarszają się wyniki tuczu, wiele zwierząt pada z przegrzania, co dodatkowo podnosi koszty produkcji.

Bardzo ważna w tym okresie jest woda i stały dostęp do niej.

Woda jest najbardziej niezbędnym składnikiem pokarmowym w żywieniu zwierząt i musi być rozpatrywana z dużą uwagą, ponieważ zbyt często jest pomijany jej ogromny wpływ na zdrowie i wyniki produkcyjne uzyskiwane przez zwierzęta. Absolutnie czysta woda nie występuje w przyrodzie i zwykle zawiera wiele różnych związków, na których ilość mają wpływ: wody gruntowe wpływające ze skały, rodzaj gleby i czas jaki woda gromadzi się w warstwie wodonośnej. Dlatego jakość wód gruntowych i powierzchniowych (np. stopień chemicznego, mikrobiologicznego i innego zanieczyszczenia) jest bardzo zróżnicowana, w zależności od wielu czynników, w tym od głębokości warstwy wodonośnej.

Jakość wody

Jakość wody wpływa na spożycie paszy i zdrowie zwierząt, i jest zwykle określana według mikrobiologicznych i chemicznych kryteriów oceny. Woda może zawierać wiele mikroorganizmów, w tym bakterie, wirusy, glony, pierwotniaki, a także jaja lub cysty pasożytów. Nie wszystkie mikroorganizmy stanowią zagrożenie dla zdrowia zwierząt, jednak gdy występują w zbyt dużej ilości a zwłaszcza bakterie takie jak Salmonella spp., Vibrio cholerae, Leptospira spp. i E. coli mogą świadczyć o tym, że woda jest gorszej jakości i stanowi potencjalne zagrożenie dla zdrowia, zwłaszcza młodych świń. Dopuszczalna ilość bakterii w jednostce wody wygląda następująco: E. coli i Staphylococcus spp. nie mogą być obecne w 100 ml wody, Salmonella nie może być obecna w 5 l, Enterovirus w 10 l, a wskaźnik dotyczący bakterii z rodzaju Clostridium to nie więcej niż 1 spora w 20 ml.

Ponadto, higiena wody uznana jest za istotny aspekt szeroko rozpowszechnionego w Europie żywienia świń na mokro. Rurociągi muszą być utrzymywane w czystości, w przeciwnym razie pozostałości w tych rurociągach noga stać się doskonalą pożywką dla bakterii i grzybów. W metodach czyszczenia, które dały dobre wyniki w układach żywienia na mokro wykorzystuje się substancje będące kombinacją nadtlenku wodoru i kwasów organicznych. Dwutlenek chloru może być cennym narzędziem do tworzenia wysokiej jakości wody i może stanowić poważną alternatywę dla chloru wykorzystywanego w niektórych systemach dystrybucji wody. Może on dezaktywować wiele bakterii, wirusów i pierwotniaków chorobotwórczych bez tworzenia produktów ubocznych.

Także niektóre związki chemiczne zawarte w wodzie są ważne i mogą być toksyczne dla zwierząt. Ich krótkookresowe lub długookresowe przyjmowanie przez zwierzęta, zależnie od wieku, stanu zdrowia może spowodować szereg zaburzeń gospodarki kationowo-anionowej. Spożycie szkodliwych substancji nie może spowodować znacznych strat w przyroście zwierząt, może natomiast być przyczyną uszkodzeń komórek, wyrażających się w rezultacie zwiększoną podatnością na choroby. Dopuszczalne granice występowania tych związków podano w tabelach 1 i 2.

Magdalena Kozera

Uniwersytet Przyrodniczy w Poznaniu

O ubezpieczeniach w rolnictwie raz jeszcze…

Parafrazując starą pieśń błagalną można by rzec: od powietrza, gradu, ognia i wody racz nas zachować Panie. Nawet najbardziej wierzący, ale racjonalny człowiek od razu dopowie: przezorny zawsze ubezpieczony. Zatem dlaczego tymi przezornymi tak często nie okazują się rolnicy?

Minął ponad rok od katastrofalnej powodzi, która spowodowała straty szacowane na 12 mld zł. Były one związane w przeważającej części ze zniszczeniem infrastruktury, ale dotyczyły też rolnictwa. Zniszczone zostały uprawy, zbiory i zapasy surowców i pasz, ucierpiała też produkcja zwierzęca. Do tego Polskę dosięgły zarówno spóźnione, silne przymrozki jak i gradobicia czy trąby powietrzne. Ich skutki szacuje się na kolejne miliony złotych, a rzeczywiste efekty często przerastają wyobrażenia. Każda klęska, plaga czy zdarzenie losowe ma to do siebie, że przykuwa uwagę mediów na pewien czas. Poszkodowani znajdują się nagle w świetle fleszy, w centrum uwagi ciekawskich i często tendencyjnych dziennikarzy. Potem następuje cisza – już nie ta „przed burzą”, ale ta znacznie głębsza „po”. Życie wokół biegnie dalej, a poszkodowany pozostawiony sam ze swoją klęską ma do wyboru poddać się, albo zebrać to co zostało, zacząć wszystko od nowa. Żeby wybrać tę drugą drogę, potrzeba nie tylko samozaparcia, ale przede wszystkim zaplecza finansowego i materialnego.

Wydawać by się mogło, że logicznym, a zarazem skutecznym rozwiązaniem tego problemu jest właściwe „zarządzanie ryzykiem”. Oznacza ono z jednej strony rozpoznanie i oszacowanie go, a z drugiej, podjęcie określonych działań zaradczych i ich bieżącą kontrolę. Można podejść do tego w sposób aktywny – analizując przyczyny i dążąc do ich zniwelowania albo w sposób pasywny – zabezpieczając się przed ewentualnymi stratami (gromadząc rezerwy na pokrycie ewentualnych strat). Działając aktywnie do dyspozycji gospodarującego są: działać prewencyjnie w celu zapobiegania wystąpieniu zjawiska, unikać wystąpienia ryzyka (czasem wiąże się to z zaniechaniem prowadzenia działalności), różnicować produkcję albo podzielić się ryzykiem z innymi podmiotami, w tym z ubezpieczycielem. Te same środki ma do dyspozycji prowadzący gospodarstwo rolne, niezależnie od kierunku produkcji.

Tymczasem praktyka z wielu przyczyn zdaje się dość daleko odbiegać od teorii. Można przecież ładnie naukowo stwierdzić, że rolnictwo charakteryzuje i od zawsze charakteryzowało sie „wysoką ekspozycją na niszczące działanie zjawisk atmosferycznych”. Skoro nie można ich uniknąć, a zniwelować wpływ można tylko w bardzo niewielkim stopniu, to każdy racjonalnie myślący rolnik, szacujący ryzyko związane z rozpoczęciem produkcji w tym dziale, uznałby ją za zbyt ryzykowną, a przez to mało atrakcyjną. A jednak rolnicy od wieków produkują, unowocześniają produkcję, wdrażają postęp biologiczny, techniczny i technologiczny, organizacyjny i społeczno-ekonomiczny. Ponoszą zatem znaczne nakłady, oczekując ich zwrotu po zakończonym procesie produkcyjnym, który w rolnictwie na ogół trwa dłużej niż w innych rodzajach działalności. Od wieków też istnieje system ubezpieczeń związanych z rolnictwem (w Polsce jego początki szacuje się na XV-XVI wiek). Co więcej, przez wieki miał on charakter dobrowolny, chociaż władcy wprowadzali często ulgi podatkowe, przywileje lub dary dla pogorzelców i powodzian.

Piotr Kołodziejczyk

Gabinet Weterynaryjny Animal

Uwaga na powracającą nosoryjówkę

Sytuacja dotycząca ekonomii w produkcji trzody chlewnej niejednokrotnie zmuszała i zmusza właścicieli zwierząt i lekarzy weterynarii do podejmowania trudnych decyzji o zawieszeniu czy rezygnacji z niektórych działań profilaktycznych wykonywanych u świń.W fermie, w której stado podstawowe liczyło 650 loch po długich naradach podjęto kilka decyzji obniżających koszty w czasie dołka świńskiego w 2008 roku. Jedną z tych decyzji było odstąpienie od rutynowego szczepienia loch przeciwko nosoryjówce (ZZZN).

Trochę historii

Ferma produkuje świnie od wielu lat. Grupy liczące do 30 loch są tworzone co tydzień i wprowadzane na porodówki do 2 tygodni przed terminem porodu. Tam szczepi się wcześniej odrobaczone lochy. Porody trwają krótko a większość prosiąt rodzi się w środy. Odsadzenie następuje w czwartki po upływie 4 tygodni, a prosięta są przewożone do odchowalni zaś lochy po selekcji przeprowadzane są do sektora krycia. Tylko w 3 odchowalniach przestrzegana jest zasada całe pomieszczenie pełne – całe pomieszczenie puste (cpp-cpp), natomiast w 2 mieszczą się po 2 grupy odsadzanych prosiąt. Zwierzęta w odchowalniach przebywają do 10 tygodnia życia osiągając masę ciała do 32 kg. Następnie przewożone są do tuczarni gdzie przebywają aż do sprzedaży. W tuczarniach zasada cpp-cpp przestrzegana jest w ograniczonym stopniu ze względu na wielkości grup wprowadzanych zwierząt. Po dalszych 4 tygodniach wyselekcjonowane loszki zasiedlają loszkarnie, dołączając do starszych zwierząt. W fermie nie stwierdzano PRRS, mykoplazmowego zapalenia płuc, pleuropneumonii oraz zakaźnych chorób biegunkowych. Prowadzono wyłącznie profilaktykę u loch przeciwko kolibakteriozie, ZZZN, parwowirozie i różycy, okresowo szczepiono prosięta przeciwko streptokokozie z wykorzystaniem autoszczepionki. Warunki zoohigieniczne w fermie były i są zadowalające, a część odchowu i tucz odbywa się na płytkiej ściółce. W większości tuczarnie podzielone są na klatki dla 8 zwierząt. Dwa do trzech razy w roku przeprowadzano rutynowe badania serologiczne i bakteriologiczne zwierząt na fermie. Wymazy z nosa pobierane od tuczników dawały zawsze wyniki negatywne w kierunku ZZZN, co potwierdzano badaniem serologicznym.

Pierwsze symptomy

Kiedy po ponad 6 miesiącach od zaprzestania szczepień, analizowano wyniki produkcyjne fermy okazało się, że czas tuczu wydłużył się średnio o 5 dni. Znacznie wzrastało zużycie paszy (niestety była dostarczana od różnych producentów), obniżyła się również masa ciała sprzedawanych tuczników. Liczba zwierząt, które pozostawały po sprzedaży rzutu (za małe, charłaki, chore) znacznie się zwiększyła. Analizując padnięcia i liczbę interwencji lekarskich, nie stwierdzono zasadniczych różnic do poprzedniego okresu, koszty weterynaryjne utrzymywały się na założonym poziomie. Zwierzęta pozostające po sprzedażach łączono w grupy z innymi odbiegającymi od normy osobnikami, często dużo młodszymi.