Witold Jan Wardal

Instytut Technologiczno-Przyrodniczy w Falentach, Oddział w Warszawie

 Możliwości redukcji emisji szkodliwych gazów z produkcji zwierzęcej w świetle polityki UE

   We Wspólnej Polityce Rolnej nie ma nic za darmo. Pobieranie płatności bezpośrednich oraz każdych innych środków pomocowych powiązane jest ściśle ze spełnieniem określonych warunków. Jednym z nich jest wymóg stosowania technik redukcji emisji gazów pochodzących z produkcji rolniczej.

     Analiza danych Głównego Urzędu Statystycznego wskazuje na zmniejszającą się liczbę gospodarstw małych na rzecz gospodarstw o większym areale, co wiąże się z narastającą intensywnością produkcji, zarówno roślinnej, jak i zwierzęcej. Intensyfikacja produkcji rolniczej pociąga za sobą emisję szkodliwych gazów. Dotyczy to amoniaku, tzw. gazów szklarniowych (cieplarnianych) i uciążliwości odorowych.

   Emisje gazów cieplarnianych (GHG) oznaczają emisje dwutlenku węgla (CO₂), metanu (CH₄), podtlenku azotu (N₂O) oraz innych gazowych związków chemicznych, które pominiemy w rozważaniach dotyczących produkcji zwierzęcej. W dużym uproszczeniu można powiedzieć, że gaz cieplarniany spełnia funkcję podobną do szkła w szklarni, mianowicie pochłania energię słoneczną i ciepło i zatrzymuje je w atmosferze. Wprawdzie gazy te występują w warunkach naturalnych, jednak wzrost poziomu ich koncentracji może zachwiać równowagę w przyrodzie. Krążące w nadmiarze związki lotne są postrzegane ponadto jako czynnik przyczyniający się do uszkodzenia warstwy ozonowej, wzmacniający działanie kwaśnych deszczów i eutrofizacji wód…