Mariusz Soszka

Doradca żywieniowy, Ostrówek

Bioasekuracja wewnętrzna fermy

Bioasekuracja w gospodarstwach utrzymujących świnie nie jest tematem ani nowym, ani też szczególnie odkrywczym i wydawać by się mogło, że przez ostatnich kilka lat na jej temat zostało powiedziane niemalże wszystko. W praktyce jednak dużo mówi się o ograniczaniu możliwości wtargnięcia patogenu do gospodarstwa i chlewni, tzw. bioasekuracji zewnętrznej, zdecydowanie mniej wspomina się o nie mniej ważnej dla osiągnięcia satysfakcjonujących wyników produkcyjnych bioasekuracji wewnętrznej.

Według definicji Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt (OIE) bioasekuracja stanowi zespół działań zarządczych oraz środków fizycznych mających na celu zminimalizowanie ryzyka wprowadzenia, powstania i szerzenia się chorób, infekcji czynnikami patogennymi lub inwazji pasożytów w populacji zwierząt i poza nią. Dostosowując tę definicję do warunków gospodarstwa utrzymującego świnie, można powiedzieć, że bioasekuracja to termin określający wszelkie działania organizacyjne w gospodarstwie i w chlewni, których celem jest ograniczenie występowania i rozwijania się chorób zakaźnych w stadzie, czego wymiernym skutkiem jest zachowanie wysokiego statusu zdrowotnego stada.

Pojęcie bioasekuracji wśród hodowców i producentów świń znane jest już od dawna. Jednak bardzo długo wielu z nich lekceważąco podchodziło do wdrażania poszczególnych, nawet prostych do spełnienia, zasad zabezpieczających stado przed zawleczeniem patogenów. Przyczyn, które stanowiły o niewielkim zainteresowaniu bioasekuracją było wiele. Najczęściej mówiono o pieniądzach, których zawsze brakuje, ale wydaje się, że głównym problemem była konieczność wprowadzenia zmian w dotychczasowym funkcjonowaniu gospodarstwa, a na te niewielu miało ochotę. Wszystko zmieniło się jednak wraz z pojawieniem się w Polsce ASF…