WETRYNARIA

Piotr Kołodziejczyk

Gniezno

Aby nie szkodzić własnym zwierzętom…

Nowoczesna produkcja trzody chlewnej, pomimo innowacyjności oraz istotnego postępu technologicznego w branży zootechnicznej, wciąż wymaga znacznego nakładu pracy i wysiłku fizycznego ludzi obsługujących zwierzęta.

Prosięta już od pierwszych chwil po urodzeniu potrzebują opieki i pomocy ze strony hodowcy. Akuszer obecny przy porodzie powinien każde nowo narodzone zwierzę wymasować ręcznikiem, papierem lub specjalnym proszkiem osuszającym ciało oraz odpowiednio zaopatrzyć pępowinę. Dopiero wtedy można bezpiecznie dostawić prosięta do wymienia lochy. Małego oseska należy podnosić bardzo delikatnie, chwytając go ręką pod brzuchem w taki sposób, aby nie uszkodzić narządów wewnętrznych. W żadnym wypadku nie powinno się łapać i podnosić prosiąt za kończyny. W pierwszych dniach życia ich stawy są jeszcze mało stabilne i delikatne, a przez to niezwykle podatne na urazy. Unoszenie zwierząt za kończyny zwiększa ryzyko uszkodzeń mechanicznych w obrębie stawów, co w konsekwencji może prowadzić do stanów zapalnych w późniejszym okresie życia. Należałoby zatem, o ile to w ogóle konieczne, przemyśleć potrzebę skracania kiełków w pierwszej dobie życia zwierząt…

ŻYWIENIE

 lek. wet. Krzysztof Sieradzki MBA

specjalista prewencji weterynaryjnej i higieny pasz

specjalista chorób trzody chlewnej

Ełk

Taniny – stare sposoby na nowe kłopoty

Obecne czasy przyniosły technologie żywienia ograniczające zwierzętom dostęp do wielu naturalnych substancji. Wysoka produkcyjność wpływa na obniżenie odporności i wzrost liczby zachorowań. Taniny są związkami mogącymi w naturalny sposób służyć hodowcom w celu poprawy wyników produkcji, w sposób ekonomiczny i zgodny z naturą.

Zmiana sposobu żywienia trzody chlewnej z jednej strony wpłynęła na znaczne podniesienie wydajności, a z drugiej, na radykalny spadek zdrowotności. Niegdyś, świnie żywione ekstensywnie chodziły po podwórkach, wybiegach, zagrodach. Z jednej strony nie dostawały zbyt wielu substancji budulcowych, ale na to konto miały stały dostęp do różnorodnych, naturalnych substancji aktywnych. Dziś żywimy świnie bardzo dobrze zbilansowaną pod względem białkowo-energetycznym paszą, jednakże pozbawioną wielu naturalnych substancji. Głównymi składnikami obecnej paszy są ziarna zbożowe jako źródło energii, poekstrakcyjne śruty, sojowa i rzepakowa, jako źródło białka. Uzupełniamy to energią pochodzącą z tłuszczy, białkiem najczęściej pochodzącym z mączek rybnych, bilansujemy aminokwasami pochodzenia przemysłowego oraz najważniejszymi witaminami i włóknem. W zasadzie jest to monodieta uzupełniona określoną ilością czynnych substancji organicznych pochodzenia przemysłowego…

HODOWLA

Anna Hammermeister

PZHiPTCh „POLSUS”, Warszawa

Wspólna Polityka Rolna po 2020

Trwa kolejny etap dyskusji nad kształtem Wspólnej Polityki Rolnej(WPR) po roku 2020. Każdy kraj unijny musi opracować „Krajowy Plan Strategiczny WPR na lata 2021-2027” i wskazać, które z interwencji proponowanych przez Brukselę będą wdrażane w kraju członkowskim.

Państwa członkowskie na podstawie analizy SWOT same podejmują decyzję, w których sektorach chcą uruchomić interwencje.MRiRW przedstawiło przygotowany przez IERiGŻ przegląd sytuacji w 20 różnych sektorach, w tym w sektorze trzody chlewnej, z uwzględnieniem analizy SWOT.

Ogólna sektorowa analiza SWOT, przeprowadzona przez ekspertów IERGŻ, wykazała w słabych stronach m.in. powolny transfer postępu genetycznego do produkcji towarowej. Z kolei ocena mocnych i słabych stron oraz szans i zagrożeń w sektorze trzody chlewnej wskazuje, że możliwe jest efektywniejsze wykorzystanie jego mocnych stron i szans rozwoju oraz częściowa eliminacja słabych stron i zagrożeń. Cel ten będzie można osiągnąć m.in. poprzez: dwutorową pracę hodowlaną, obejmującą z jednej strony wspieranie chowu ras rodzimych (ważne szczególnie dla małych gospodarstw), z drugiej zaś poprawę materiału genetycznego (zwłaszcza w produkcji prosiąt), w tym także na bazie importu macior o wysokich parametrach mięsnych w celu ograniczenia importu prosiąt…

Witold Jan Wardal

Instytut Technologiczno-Przyrodniczy w Falentach, Oddział w Warszawie

Maszyny i urządzenia do mieszania i rozlewu gnojowicy

 Prawidłowo wymieszana i aplikowana gnojowica równomiernie rozprowadza składniki pokarmowe dla potrzeb roślin uprawnych. Urządzenia służące do mieszania i rozlewu gnojowicy powinny być trwałe, kompaktowe oraz przyjazne dla użytkownika. Mają one zazwyczaj dosyć uniwersalne zastosowanie, mogą zapewniać zarówno optymalne warunki homogenizacji płynnych mediów w rolnictwie, biogazowniach, oczyszczalniach ścieków oraz w zastosowaniach przemysłowych.

Mieszanie gnojowicy

 Dobór urządzeń do mieszania płynnych nawozów naturalnych zależy od przyjętej technologii. Do coraz bardziej powszechnych rozwiązań należy mikser zatapialny z napędem elektrycznym. Charakteryzuje się on bardzo dobrymi parametrami roboczymi przy umiarkowanym zapotrzebowaniu na energię. Konstrukcja z silnikiem i wałem napędowym leżącym na tej samej osi zapewnia wysoką wydajność, natomiast za trwałość odpowiadają materiały wysokiej jakości. Urządzenia zatapialne mają zwartą, kompaktową budowę, dzięki przekładni planetarnej (rys. 1). Wysoki stopień wydajności osiąga się w połączeniu ze specjalnie wyprofilowanymi łopatkami i krawędziami mieszającymi. Oferują one ogromną siłę mieszania, wysoki stopień wydajności. Mogą znaleźć zastosowanie do wszystkich rodzajów kanałów i zbiorników. Ich niezaprzeczalną zaletą jest łatwa instalacja.

Alternatywą dla mieszadeł elektrycznych są miksery z napędem od ciągnika. Sprawdzają się one zwłaszcza w sytuacjach, gdy przed wywożeniem gnojowicy potrzebujemy w krótkim czasie ujednorodnić zawartość zbiornika. Duże i mocne ostrze miksera działa na podobnej zasadzie jak śruba okrętowa. Wprawia w ruch całą zawartość zbiornika gnojowicowego. Nawóz naturalny jest homogenizowany w krótkim czasie bez większego wysiłku. Problemem nie jest ani zaskorupiała wierzchnia warstwa, ani sedymentujący na dnie osad, czy obecność fragmentów słomiastych. Ostrza miksera doskonale radzą sobie w takich sytuacjach…

Mariusz Soszka

Doradca żywieniowy, Ostrówek

ASF – trudna sytuacja i problemy w strefach

Rok 2019 jest kolejnym, w którym ASF w Polsce intensywnie się rozwija. Regularnie pojawiają się nowe przypadki oraz ogniska i, co się z tym wiąże, stale powiększa się obszar objęty restrykcjami.

Co prawda, według statystyk wszystko wskazuje na to, że rok 2019 może zakończyć się mniejszą liczbą ognisk niż w 2018 r., w którym odnotowano ich 109. W 2019 r. do dziś w Polsce zlikwidowano 45 ognisk choroby, a sezon, w którym ASF rozwija się najbardziej intensywnie praktycznie mamy za sobą. Niestety statystyka dotycząca liczby przypadków u dzików jest nieubłagalna i wszystko wskazuje na to, że będziemy mieli ich więcej, co świadczy o tym, że presja wirusa w środowisku stale rośnie.

Obszar objęty restrykcjami coraz większy

Konsekwencją pojawiania się na coraz większym obszarze Polski chorych dzików i ognisk ASF w gospodarstwach jest regularne włączanie nowych terenów do charakteryzujących się różnymi restrykcjami stref żółtej, czerwonej i niebieskiej. Poszerzanie stref powoduje, że coraz liczniejsza grupa hodowców i producentów świń zaczyna na własnej skórze doświadczać wcześniej nieznanych im problemów. Związane są one z częstszymi i bardziej dokładnymi kontrolami Inspekcji Weterynaryjnej, koniecznością pobierania krwi przed sprzedażą zwierząt, czy też trudnościami związanymi ze znalezieniem odbiorcy świń i niższą ceną w stosunku do średniej krajowej. Niestety w opinii samych rolników, pomimo tego, że obszar objęty restrykcjami znacząco się powiększył, w praktyce nikt nie próbuje zmieniać sposobu walki z chorobą i ciągle, oprócz tego, że dużo się mówi, niewiele się robi, a choroba pojawia się w coraz większych stadach…