Magdalena Kozera-Kowalska

Uniwersytet Przyrodniczy w Poznaniu

Szukając optymistycznego otwarcia

Gdyby zastanowić się na tym, co w sposób szczególny wyróżnia polskich rolników spośród obywateli naszego kraju, należałoby uznać, że jest to zadziwiający upór w trwaniu na swoim i determinacja w walce o przetrwanie.

Analizując przez lata sytuację na rynku trzody chlewnej „od środka” (tj. pisząc o tym sektorze, przygotowując ekspertyzy z nim związane, prowadząc rozmowy z rolnikami, uczestnicząc w spotkaniach i seminariach czy korespondując z czytelnikami czasopisma „Trzoda Chlewna” itd.), zyskuje się przekonanie, odmienne od większości obserwatorów „z zewnątrz”, że jest to rynek, na którym znacznie częściej się traci niż zyskuje. To oczywiście subiektywne spojrzenie z perspektywy producentów świń, tj. pierwszego z ogniw całego łańcucha dostaw żywca i mięsa wieprzowego, bez którego nie byłoby kolejnych. W każdym „zdrowym systemie rynkowym” to właśnie ogniowo producentów stanowi podstawę budowania dalszych relacji, a w ujęciu realnym – jest dostarczycielem surowca podlegającego dalszemu przetwórstwu i sprzedaży. Wynikałoby z tego, że w każdym kraju producenci powinni być grupą objętą szczególną opieką, a zarazem nadzorem. Opieką – bo to na nich spoczywa obowiązek gwarantowania, w stopniu minimalnym wprawdzie, ale zabezpieczającym poziom samowystarczalności żywnościowej kraju. Nadzorem – bo to ich należyta staranność ma zapewnić bezpieczną żywność dla nabywców (bo bezpieczeństwo warto czasem kontrolować…)…

Natalia Sobczak-Zuzaniuk, Sebastian Smulski

 vetlab.pl

 Badania pomocne w diagnostyce chorób układu oddechowego

Dzisiejsza specyfika hodowli trzody chlewnej naraża ją na częste choroby układu oddechowego. Należy pamiętać, że wymienione choroby mogą nie tylko generować wysoki odsetek upadków w stadzie, ale przede wszystkim przynoszą olbrzymie straty ekonomiczne. Przyjmuje się, że szczyt zachorowań na choroby układu oddechowego występuje w okresie jesienno-zimowym.

Najczęstszą chorobą układu oddechowego świń na całym świecie jest enzootyczne zapalenie płuc. Choroba ta wywołana jest przez bakterie – Mycoplasma hyopneumoniae. Zakażenie mykoplazmami doprowadza nie tylko do znacznego obniżenia przyrostów masy ciała, ale również podwyższa współczynnik wykorzystania paszy. Tucz chorych zwierząt jest przez to dłuższy o kilka tygodni, a fakt ten wpływa na znaczne straty ekonomiczne. Mykoplazmy, osiedlając się w drogach oddechowych, upośledzają funkcję nabłonka. Najważniejszym objawem choroby jest kaszel, który dotyka większości zwierząt w stadzie i nasila się po wysiłku. Sekcyjnie stwierdzamy bezpowietrzne obszary.

             W celu postawienia diagnozy ze zmienionych chorobowo tkanek lub suchych wymazów z narządu można z powodzeniem wykorzystać diagnostykę molekularną. Materiałem diagnostycznym może być również płyn ustny pobrany na stosowne sznury. Naturalnie można też pobrać krew i wykorzystać surowicę zwierząt do badań laboratoryjnych ELISA, na obecność przeciwciał…

Mariusz Soszka

Doradca żywieniowy, Ostrówek

Bioasekuracja wewnętrzna fermy

Bioasekuracja w gospodarstwach utrzymujących świnie nie jest tematem ani nowym, ani też szczególnie odkrywczym i wydawać by się mogło, że przez ostatnich kilka lat na jej temat zostało powiedziane niemalże wszystko. W praktyce jednak dużo mówi się o ograniczaniu możliwości wtargnięcia patogenu do gospodarstwa i chlewni, tzw. bioasekuracji zewnętrznej, zdecydowanie mniej wspomina się o nie mniej ważnej dla osiągnięcia satysfakcjonujących wyników produkcyjnych bioasekuracji wewnętrznej.

Według definicji Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt (OIE) bioasekuracja stanowi zespół działań zarządczych oraz środków fizycznych mających na celu zminimalizowanie ryzyka wprowadzenia, powstania i szerzenia się chorób, infekcji czynnikami patogennymi lub inwazji pasożytów w populacji zwierząt i poza nią. Dostosowując tę definicję do warunków gospodarstwa utrzymującego świnie, można powiedzieć, że bioasekuracja to termin określający wszelkie działania organizacyjne w gospodarstwie i w chlewni, których celem jest ograniczenie występowania i rozwijania się chorób zakaźnych w stadzie, czego wymiernym skutkiem jest zachowanie wysokiego statusu zdrowotnego stada.

Pojęcie bioasekuracji wśród hodowców i producentów świń znane jest już od dawna. Jednak bardzo długo wielu z nich lekceważąco podchodziło do wdrażania poszczególnych, nawet prostych do spełnienia, zasad zabezpieczających stado przed zawleczeniem patogenów. Przyczyn, które stanowiły o niewielkim zainteresowaniu bioasekuracją było wiele. Najczęściej mówiono o pieniądzach, których zawsze brakuje, ale wydaje się, że głównym problemem była konieczność wprowadzenia zmian w dotychczasowym funkcjonowaniu gospodarstwa, a na te niewielu miało ochotę. Wszystko zmieniło się jednak wraz z pojawieniem się w Polsce ASF…